خــــداونــدا ... گــرفـتــاريـم بـس بـزرگ اســت

 به جانم قسم كه تو، همان آرزوى قلبى و مشتاق اليه مرد و زنِ اهل ايمانى كه هر دلى از زيادت شوق او نالة مى زند.

به جانم قسم تو آن عزّتي هستي که هم طرازي ندارد.به جانم قسم تو آن عظمتي هستي که هم قطاري ندارد. از آن نعمتهاى خاص عالى خداوندي، كه مثل و مانند نخواهد داشت.

به جانم قسم كه تو از آن خاندان عدالت و شرفى كه احدى برابرى با شما نتواند كرد. اى مولاى من؛ تا كى در (انتظار) شما حيران و سرگردان باشيم؟

تا به كى و به چگونه خطابى درباره تو توصيف كنم و چگونه راز دل گويم؟ اى مولاى من بر من بسى سخت است كه پاسخ، از غير تو يابم.

سخت است بر من از تو بگويم و خلق تو را واگذارند. سخت و مشكل است بر من كه بر تو ماجراي ديگرى (غيبت ممتد) پيش آمد.

راه غلبه بر نفس محاسبه است. بعضي اولياء خدا يك دفتري همراه خود داشتند و هر كاري كه مي‌كردند مي‌نوشتند، در آخر روز هم نشسته و حساب كارهاي خود را مي‌كردند كه ما در اين روز، چه كرديم، چه مقدار، اطاعت خداوند متعال را نموديم، چه مقدار سرپيچي و نافرماني كرديم.

ساعت سازی بود که ساعت تعمیر می­کرد. روزی مردی

ساعتی آورد تا برایش تعمیر کند. او گفت: گر این کار را

بکنید ساعتم درست می­شود و بعد با ساعت برگشت،

بعد از چند دقیقه مرد دیگری ساعتی آورد و گفت: اگر

این چیز کوچک را این جا بگذاری و آن یکی را آن جا، مطمئن

هستم که دوباره مثل روز اول کار می­کند. بعد از چند

دقیقه مردی ساعتی اورد و گفت: بعداز یک ساعت

می­آیم تا ساعتم را ببرم. چهارمین نفر که آمد، گفت:

ساعتم درست کار نمی­کند و چیزی راجع به تعمیر

ساعت نمی­دانم، لطفاً هر وقت آماده شد خبرم کنید.

  خدايا...

تو را شکر ميکنم......

که از پوچي ها و ناپايداريها و خوشيها و قيد و بندها آزادم نمودي

و مرا در توفانهاي خطرناک حوادث رها کردي و در غوغاي حيات

در مبارزه ي با ظلم

 و کفر غرقم نمودي و مفهوم واقعي حيات را به من فهماندي.

فهميدم : سعادت حيات در خوشي و آرامش و آسايش نيست

بلکه در درد و رنج و مصيبت و مبارزه با کفر و ظلم

و بالاخره شهادت است.    

شهید چمران

               

 خدايا دست از سرمان بر ندار

ای كاش آن اوایل كه زبان گشودم، نزدیكانم مرا به گفتن یا مهدی وا می‌داشتند. ای كاش مهد كودكم، مهد، آشنایی با تو بود. كاشكی در كلاس اول دبستان، آموزگارم الفبای عشق تو را برایم هجی می‌كرد و نام زیبای تو را سر مشق دفترچة تكلیفم قرار می‌داد.

در دوره راهنمایی، هیچ كس مرا به خیمه سبز تو راهنمایی نكرد.

در سال‌های دبیرستان، كسی مرا با تو ـ كه مدیر عالم امكان هستی ـ پیوند نزد.

در كتاب جغرافی ما، صحبتی از «ذی طوی» و «رضوی» نبود.

در كلاس تاریخ، كسی مرا با تاریخ غیبت غربت و تنهایی تو آشنا نساخت.

در درس دینی، به ما نگفتند «باب الله» و «دیّان دین» حق تویی.

دریغ كه در كلاس ادبیات، آداب ادب ورزی به ساحت قدس تو را گوش زد نكردند.

چرا موضوع انشای ما، به جای «علم بهتر است یا ثروت»، از تو و از ظهور تو و روش‌های جلب رضایت تو نبود؟! مگر نه این است كه بی تو، نه علم خوب است و نه ثروت؟

مولای من! در دانشگاه هم كسی برایم از تو سخن نگفت؛ پرچمی به نام تو افراشته نبود؛ كسی به سوی تو دعوت نمی‌كرد؛ هیچ استادی برایم اوصاف تو را بیان نكرد. كاركرد دروس معارف اسلامی و تاریخ اسلام، جبران كسری معدل دانشجویان بود!

اینك اما در عمق ضمیر خود، تو را یافته‌ام؛ چندی است با دیده دل تو را پیدا كرده ام؛ در قلب خویش گرمای حضورت را با تمام وجود حس می‌كنم؛ گویی دوباره متولد شد‌ه‌ام.

آقای من!

از كجا آغاز كنم؟ از خود بگویم یا از دیگران؟ از نسل‌های گذشته بگویم یا از نسل امروز؟ از دوستان شكوه

كنم یا از دشمنان؟ از آنانی بگویم كه خاطر شریف تو را می‌آزارند؟ از آنها كه دستان پدرانه و مهربانت را

خون ریز معرفی می‌‌كنند؟ از آنها كه چنان برق شمشیرت را به رخ می‌كشند

كه حتی دوستانت را از ظهورت می‌ترسانند؟

از آنها كه بر طبل نومیدی می‌كوبند و زمان ظهورت را دور می‌پندارند؟

از خود آغاز می‌كنم كه هركس از خود شروع كند، امر فَرَج اصلاح خواهد شد.

می‌خواهم به سوی تو برگردم. یقین دارم برگذشته‌های پر از غفلتم، 

كریمانه چشم می‌پوشی؛ می‌دانم توبه‌ام را قبول می‌كنی 

و با آغوش باز مرا می‌پذیری. 

من از تو گریزان بودم؛ اما تو هم چون پدری مهربان، 

دورادور مرا زیر نظر داشتی... العفو... العفو.... .

منبع: تبیان

 در روايتى از حضرت امام صادق(ع) مى خوانيم( تفسير مجمع البيان, ج6, ص316, ذيل آيه 72 سوره اسرإ ):


آيا شما حمد وسپاس خدا را به جا نمىآوريد؟ هنگامى كه روز قيامت مى شود خداوند هر گروهى را با كسى كه ولايت او را پذيرفته مى خواند, ما را همراه پيامبر و شما را همراه ما, فكر مى كنيد شما را در اين حال به كجا مى برند؟ به خداى كعبه به سوى بهشت ((سه بار اين جمله را تكرار فرمود)).



آرى! امامان معصوم ((قاده الامم))اند كه با رهبرى الهى خود, انسان ها را به ساحل نجات و سعادت و سربلندى مى رسانند و تنها با پذيرش عملى امامت آنان است كه انسان به اين قله مى رسد.

 از ماموریت برگشت، خوشحال بود.

 پرسید: راستی فرمانده! گمراه کردن اینها چه فایده ای دارد؟

 ابلیس جواب داد: امام اینها که بیاید روزگار ما سیاه خواهد شد.

اینها که گناه کنند امام شان دیرتر می اید.....

التماس دعا 

   "... به خاطر عشق است که فداکاری می کنم. به خاطر عشق است که به دنیا با بی اعتنائی می نگرم و ابعاد دیگری را می یابم. به خاطر عشق است که دنیا را زیبا می بینم و زیبائی را می پرستم. به خاطر عشق است که خدا را حس می کنم، او را می پرستم و حیات و هستی خود را تقدیمش می کنم.

عشق هدف حیات و محرک زندگی من است. زیباتر از عشق چیزی ندیده ام و بالاتر از عشق چیزی نخواسته ام.
  عشق است که روح مرا به تموج وا می دارد، قلب مرا به جوش می آورد، استعدادهای نهفته مرا ظاهر می کند، مرا از خودخواهی و خودبینی می رهاند، دنیای دیگری حس می کنم، در عالم وجود محو می شوم، احساسی لطیف و قلبی حساس و دیده ای زیبابین پیدا می کنم. لرزش یک برگ، نور یک ستاره دور، موریانه کوچک، نسیم ملایم سحر، موج دریا، غروب آفتاب، احساس و روح مرا می ربایند و از این عالم به دنیای دیگری می برند … اینها همه و همه از تجلیات عشق است.

برای مرگ آماده شده ام و این امری است طبیعی، که مدتهاست با آن آشنام. ولی برای اولین بار وصیت می کنم. خوشحالم که در چنین راهی به شهادت می رسم. خوشحالم که از عالم و ما فیها بریده ام. همه چیز را ترک گفته ام. علائق را زیر پا گذاشته ام. قید و بندها را پاره کرده ام. دنیا و ما فیها را سه طلاقه گفته ام و با آغوش باز به استقبال شهادت می روم ..."

" خدایا از تو می خواهم که طبع ما را آنقدر بلند کنی که در برابر هیچ چیز جز خدا تسلیم نشویم. دنیا ما را نفریبد، خودخواهی ما را کور نکند. سیاهیگناه و فساد و تهمت و دروغ وغیبت ، قلب های ما را تیره و تار ننماید.خدایا! به ما آنقدر ظرفیت ده که در برابر پیروزی ها سرمست و مغرور نشویم.خدایا به من آنقدر توان ده که کوچکی و بیچارگی خویش را فراموش نکنم و در برابرعظمت تو خود را نبینم."

شهید چمران